Parafia Zaborów. Kościół, intencje mszalne, ogłoszenia, historia, grupy parafialne
W listopadzie 1947 roku, decyzją Biskupa Przemyskiego, na terenie Zaborowa ustanowiono wikariat eksponowany, co było znaczącym krokiem na drodze do rozwijania lokalnej wspólnoty religijnej. Wikariat, wydzielony z parafii Czudec oraz częściowo z parafii Połomia i Strzyżów, stanął przed wyzwaniem braku własnego kościoła i budynku parafialnego, co wymagało niezwłocznych działań w celu zapewnienia odpowiednich warunków dla praktyk religijnych.
Początkowo, opiekę duszpasterską nad wiernymi w Zaborowie sprawowali kapłani ze Strzyżowa i Czudca, a w szczególności ks. Adam Sikora, katecheta ze Strzyżowa. Mszę świętą odprawiano w prowizorycznym pomieszczeniu, co, mimo trudności, umożliwiało mieszkańcom Zaborowa praktykowanie wiary.
Znacząca zmiana nastąpiła w 1957 roku, kiedy to ks. Władysław Kowalski, dotychczasowy wikariusz w Strzyżowie, został mianowany duszpasterzem w Zaborowie. Z jego inicjatywy, w latach 1957-1959, rozpoczęto budowę kościoła według projektu architekta Stanisława Ćwiżewicza. Budowa ta napotkała na znaczny opór ze strony ówczesnych władz, jednak mimo przeciwności, udało się zrealizować zamierzenia, a świątynia została poświęcona już w 1958 roku.
Kolejnym krokiem w rozwoju infrastruktury parafialnej było zakupienie dzwonów w 1959 roku, które umieszczono na specjalnie skonstruowanej drewnianej dzwonnicy. W kolejnych latach parafia kontynuowała swoje wysiłki na rzecz poprawy i rozbudowy swoich obiektów. W 1970 roku powstała plebania, a rok później zbudowano nową dzwonnicę. Znacząca rozbudowa kościoła miała miejsce w 1979 roku, a w 1988 roku przeprowadzono odnowienie wnętrza świątyni oraz jej wystroju, co jeszcze bardziej podkreśliło duchowe i kulturowe znaczenie miejsca dla lokalnej społeczności.
Dzięki tym działaniom, Zaborów stał się miejscem, w którym wierni mogą nie tylko praktykować swoją wiarę, ale także gromadzić się jako wspólnota, pielęgnując tradycje i wartości religijne. Rozwój parafii w Zaborowie jest przykładem determinacji i zaangażowania zarówno duchownych, jak i mieszkańców w budowanie silnych podstaw dla swojej wspólnoty.