Jedną z kluczowych postaci był ks. Franciszek Salezy Jenkner, który osiadł w Wysokiej na kilka lat przed wybuchem wojny. W swoim domu urządził kaplicę, stając się centrum duchowym dla mieszkańców. Dzięki jego zamiłowaniu do ziołolecznictwa, pracy naukowej oraz pasji malarskiej, udało się zgromadzić fundusze na zakup trzech dzwonów do planowanego kościoła. Te dzwony, mimo wojennych zawieruch, przetrwały do naszych czasów.

Inicjatywa budowy kościoła w Wysokiej zyskała rozpęd dzięki ks. Karolowi Józefowi Fischerowi, ówczesnemu proboszczowi w Dobrzechowie, a później sufraganowi przemyskiemu. Już w 1907 roku powołano Komitet Budowy Kościoła, a projekty zlecono architektowi Stanisławowi Majewskiemu z Przemyśla. Wkład w budowę kościoła miał również hrabia Michałowski, ofiarując materiały budowlane z własnych dóbr.

Pierwszy kamień węgielny pod nową świątynię poświęcił w 1908 roku bp Józef Sebastian Pelczar, jednak prace budowlane przedłużyły się o 9 lat z powodu wybuchu I wojny światowej. Ostatecznie, w 1919 roku, neogotycki kościół został poświęcony przez ks. Wojciecha Wnęka z Dobrzechowa, a jego konsekracja miała miejsce w 1923 roku przez bp Karola Józefa Fischera.

Pierwszym duszpasterzem, który objął opiekę nad nową parafią w 1918 roku, był ks. Walenty Szast. Jego następca, ks. Michał Grzyś, doprowadził do dokończenia budowy kościoła, a także zainicjował budowę plebanii i budynków gospodarczych, co znacznie przyczyniło się do rozwoju infrastruktury parafialnej.

Wysoka Strzyżowska stała się również miejscem, w którym znalazły schronienie polskie rodziny repatriowane po wojnie, przynosząc ze sobą nową dynamikę społeczną. Włączenie mieszkańców Oparówki, w większości pochodzenia ukraińskiego obrządku grecko-katolickiego, do wspólnoty parafii było ważnym krokiem w budowaniu lokalnej tożsamości.

Obecnie w Oparówce, która stała się częścią parafii Wysoka Strzyżowska, dawna cerkiew parafialna grecko-katolicka, poświęcona Narodzeniu Najświętszej Maryi Panny, pełni funkcję kościoła dojazdowego. Zbudowana na początku XX wieku, murowana świątynia w stylu neoromańskim, z bogatą polichromią wewnątrz, stanowi cenny element dziedzictwa kulturowego regionu, podkreślając wielowarstwowość historycznych i kulturowych wpływów na tożsamość Wysokiej Strzyżowskiej.