Wiek XIII przyniósł tragedię w postaci napaści Tatarów, którzy zniszczyli osadę i wymordowali jej mieszkańców. Mimo to, dzięki kolonizatorom niemieckim sprowadzonym przez biskupstwo lubuskie, Wielopole szybko się rozrastało, zyskując status miasta już w XIV wieku.

Wielopole było świadkiem wielu zmian własnościowych, a w czasie reformacji przeszło w ręce reformatorów. Jednak w 1580 roku Kasper Maciejewski, dziedzic Wielopola, dokonał restytucji beneficjum proboszczowskiego, co było znaczącym momentem dla miejscowej parafii.

Na przestrzeni lat, na terenie parafii istniały cztery kościoły, w tym pierwszy prawdopodobnie na terenie Wielopola – kościół św. Barbary. Niestety, wszystkie te świątynie dziś już nie istnieją. Warto wspomnieć o szpitalu założonym przez Maciejowskiego w 1595 roku, który funkcjonował aż do 1900 roku, oraz o szkole, która rozpoczęła działalność w 1515 roku.

Wiek XVII przyniósł budowę obecnego kościoła parafialnego, konsekrowanego w 1685 roku przez biskupa krakowskiego Mikołaja Oborskiego. To właśnie ten kościół stał się duchowym centrum dla mieszkańców Wielopola.

XIX wiek przyniósł kolejne tragedie, w tym powstanie chłopskie w 1846 roku i epidemię cholery, która zdziesiątkowała ludność parafii. Wielopole, podobnie jak wiele innych miejscowości, doświadczyło również wielkiej emigracji do Ameryki w końcu XIX wieku.

Obie wojny światowe również odcisnęły swoje piętno na Wielopolu, przynosząc śmierć i zniszczenie. Druga wojna światowa, w szczególności, zabrała życie 45 mieszkańcom, w tym proboszczowi parafii.

Historia Wielopola to opowieść o przetrwaniu, odrodzeniu i pamięci, która żyje w sercach jego mieszkańców. Mimo licznych tragedii i przeciwności, wspólnota ta zawsze potrafiła znaleźć siłę, by iść naprzód i odbudować swoje życie, zachowując przy tym głębokie korzenie i tradycje.