Początki świątyni w Przybyszówce były skromne, z pierwszym drewnianym kościołem, który uległ zniszczeniu w pożarze w 1621 roku. Następny, również drewniany, przetrwał do początku XIX wieku, kiedy to zdecydowano się na budowę nowej, murowanej świątyni. Ta inwestycja, zrealizowana w latach 1797-1806 przez ks. Andrzeja Pieczątkowskiego, stanowiła przełom w architekturze sakralnej regionu. Poświęcenie kościoła przez bp. Antoniego Gołaszewskiego w 1807 roku było momentem kulminacyjnym pierwszego etapu rozwoju parafii.

Wiek XX przyniósł nowe wyzwania, w tym próby rozbudowy kościoła, które początkowo napotykały na przeszkody biurokratyczne i polityczne. Dopiero w latach osiemdziesiątych XX wieku, dzięki staraniom ks. Józefa Czyża i późniejszej kontynuacji przez ks. Stanisława Sznajdera, możliwa stała się realizacja projektu inż. Jana Rączego. Ta rozbudowa umożliwiła parafii dalszy rozwój i dostosowanie do rosnących potrzeb wiernych.

Budowa dużego domu parafialnego w 1991 roku, pełniącego również funkcję domu rekolekcyjnego, była kolejnym krokiem na drodze do spełnienia misji parafii jako centrum duchowego i wspólnotowego. Kolejne lata przyniosły rozwój infrastruktury sakralnej poza głównym ośrodkiem, z budową kościołów filialnych na Pustkach i w Dworzysku, które stały się ważnymi punktami na duchowej mapie regionu, poświęcone odpowiednio w 2000 i 2011 roku.

Dzięki determinacji kolejnych proboszczów i zaangażowaniu społeczności parafialnej, Przybyszówka przeszła transformację z niewielkiej parafii w znaczący ośrodek duchowości, który kontynuuje swoją misję do dziś. Każdy etap jej rozwoju, od pierwszych drewnianych kościołów po nowoczesne świątynie filialne, świadczy o głębokiej wierze i przywiązaniu do tradycji, które są fundamentem dla przyszłych pokoleń parafian.