Pierwszy kościół, który spłonął wraz z dokumentami fundacyjnymi, był świadkiem turbulentnych czasów, w tym zniszczenia przez Tatarów w 1624 roku. Ks. Adam Pogórski, ówczesny pleban, niezwłocznie podjął odbudowę kościoła oraz plebanii, co świadczy o niezłomnym duchu i determinacji społeczności parafialnej w obliczu tragedii.

Z biegiem lat, parafia rozwijała się i dostosowywała do zmieniających się potrzeb i wyzwań. W 1916 roku, pod kierownictwem ks. Romana Malinowskiego, dziekana rzeszowskiego, zbudowano nowy, murowany kościół w stylu neogotyckim, nadwiślańskim, który został poświęcony i później konsekrowany pod wezwaniem św. Rocha – patrona chroniącego przed zarazą. To właśnie tutaj, wiara we wstawiennictwo św. Rocha zgromadziła liczne pielgrzymki, podkreślając duchowe i kulturowe znaczenie parafii dla regionu.

Plebania, wybudowana w latach 1812-1814 przez ks. Andrzeja Kurowskiego, oraz wikarówka z 1890 roku, wzniesiona przez ks. Romana Malinowskiego, są świadectwem długiej historii i nieprzerwanej służby duchownych w parafii Słocina. Liczni proboszczowie i wikariusze, którzy przewinęli się przez parafię, wpisali się w jej dzieje, przyczyniając się do rozwoju i umacniania wiary wśród parafian.

Parafia w Słocinie, z jej zabytkowym kościołem, plebanią, kapliczką słupową i dziedzictwem kultu św. Rocha, jest nie tylko miejscem kultu religijnego, ale także ważnym elementem dziedzictwa kulturowego i historycznego regionu, łączącym przeszłość z teraźniejszością i przyszłością społeczności lokalnej.