W 1646 roku Mikołaj Spytek Ligęza podjął się zadania zbudowania kolejnej, już trwalszej konstrukcji, jednak i ta nie przetrwała próby czasu. Dzięki staraniom ks. Stanisława Pękorzewskiego w 1686 roku rozpoczęto budowę nowego kościoła, która zakończyła się poświęceniem przez bp. Wacława Hieronima Sierakowskiego w 1745 roku. Ta konstrukcja dotrwała aż do przełomu XIX i XX wieku, będąc świadkiem rosnącej liczby wiernych.

Rozwój demograficzny spowodował, że pod koniec XIX wieku podjęto decyzję o budowie nowej, większej świątyni. Inicjatywa ta, realizowana od wiosny 1900 roku, została powierzona znanemu architektowi Zygmuntowi Hendlowi oraz doświadczonemu majstrowi Karolowi Nikodemowiczowi. Dzięki ich współpracy, jeszcze w tym samym roku udało się zakończyć budowę w stanie surowym, wznosząc również imponującą wieżę.

Wojny i konflikty XX wieku nie oszczędzały jednak Staromieścia, przynosząc zniszczenia i wymuszając na społeczności kolejne akty odbudowy i regeneracji. Wielka wojna, a później działania II wojny światowej, spowodowały znaczne straty, w tym utratę dzwonów kościelnych. Niemniej, dzięki determinacji duchownych i parafian, udało się nie tylko odbudować, ale i wzbogacić kościół o nowe dzwony i wystrój.

Konsekracja świątyni w 1932 roku przez bp. Franciszka Bardę, Biskupa Przemyskiego, stanowiła kulminację wysiłków społeczności. Niestety, kościół ponownie doświadczył zniszczeń – od przypadkowej eksplozji w 1922 roku po huragan w 1960 roku, który spowodował znaczne szkody materialne. Odbudowa po tych katastrofach, podobnie jak w przeszłości, świadczy o niezłomnym duchu parafian i ich przywiązaniu do miejsca kultu.

Dzięki stałej dbałości i odnowie, kościół w Staromieściu stanowi dziś nie tylko miejsce duchowe dla wiernych, ale i świadectwo historii oraz wytrwałości społeczności, która przez wieki nie ustawała w staraniach o zachowanie swojej świątyni.